Samen opvoeden in een versnipperde wereld
Pff, een kind alleen opvoeden… dat lijkt me haast onmogelijk. Je hebt op z’n minst een sparringspartner nodig – iemand die je kan zeggen dat je goed bezig bent, waarmee je samen kan lachen om mooie momenten en momenten waar je fier bent, waar je tegenaan kan zagen wanneer je gefrustreerd bent. Maar wat als je samen in die frustratie belandt? Soms voel je je machteloos, en dan is geruststelling niet genoeg. “Het komt wel goed” klinkt goedbedoeld, maar als ouder wil je meer. Je wilt actie. Je wilt begrepen worden. En boven alles wil je je kind zien groeien en bloeien.
Naast je eigen familie zou de school ook een belangrijke partner moeten zijn. Maar wat als de school het probleem niet ziet? “Je zoon of dochter doet het voorbeeldig op school,” zeggen ze. Maar jij weet dat er iets wringt, iets dat niet in de klas gebeurt, maar thuis. En wanneer je het aankaart, lijkt het vaak te veel voor de school. Het probleem lijkt niet groot genoeg, en er zijn nog 20 andere kinderen in de klas. Wat doe je dan? Hoe krijg je de ondersteuning die je nodig hebt?
Ik ben ervan overtuigd dat het opvoeden en laten groeien van een kind niet iets is wat je alleen doet. Het is, zoals het gezegde luidt, een gemeenschapsgebeuren: “It takes a village to raise a child.” We zijn dit idee echter een beetje kwijtgeraakt. Het voelt soms alsof we het allemaal zelf moeten doen, en het is moeilijk om om hulp te vragen. We schamen ons misschien om grootouders te vragen om eens te helpen met huiswerk, of aan een kennis om een handje te helpen bij een project. Maar waarom eigenlijk? Er is niets mis met hulp vragen. Sterker nog, ik denk dat wanneer we meer samenwerken, onze kinderen kunnen floreren in een breder netwerk van steun en betrokkenheid.
Het verloren netwerk: tijd om het terug te vinden
Wat als we terugkeren naar die gemeenschapsmentaliteit, waarin het oké is om op anderen te leunen? Stel je voor dat je grootouders of andere familieleden inschakelt om huiswerk te maken of eens te helpen in de klas. Als ouder geeft dat jou ruimte, en als school biedt het leerkrachten de kans om hun aandacht beter te verdelen. Misschien creëer je door die samenwerking met een vrijwilliger juist de ruimte om een kleiner groepje leerlingen extra begeleiding te geven. Alle beetjes helpen, toch?
Het inschakelen van de gemeenschap – of het nu grootouders, vrienden, kennissen of professionals zijn – kan niet alleen de druk verlichten, maar ook het begrip en respect voor elkaar vergroten. Laten we niet vergeten hoe complex en verantwoordelijk het werk van leerkrachten is. Door als ouder betrokken te zijn en door anderen in je netwerk in te schakelen, creëer je een breder vangnet voor je kind én help je de school.
Out-of-the-box denken voor het basisonderwijs
Als BinnensteBuitenBeentje wil ik helpen om die gemeenschap weer op te bouwen. Ik wil samenwerken met vrijwilligers en professionals om de druk op ouders, scholen en leerkrachten te verlichten. Ik geloof dat we out of the box moeten denken. Samen kunnen we iets betekenisvols neerzetten in het basisonderwijs, gericht op samenwerking, talentontwikkeling en netwerkopbouw.
We moeten laten zien dat het mogelijk is om kinderen in hun kracht te zetten door middel van een aanpak die niet alleen op cijfers focust, maar op de hele ontwikkeling van het kind. Dit is geen taak die je alleen als ouder of leerkracht kunt volbrengen. Het vraagt om een team van mensen die samen willen werken aan een gedeelde visie voor de toekomst van onze kinderen.
Dus, wat als we die “village” weer inschakelen? Wat als we samen – ouders, leerkrachten, grootouders en de bredere gemeenschap – een krachtig netwerk opbouwen rond elk kind? Niet alleen om problemen op te lossen, maar om hen te helpen groeien, leren en bloeien vanaf de allereerste schooldag.
It takes a village to raise a child. Laten we die village samen weer opbouwen.
