Een moment van reflectie, niet alleen over de cijfers.
De herfstvakantie nadert en dat betekent vaak een eerste rapport of oudercontact. Een moment om te reflecteren op hoe het gaat met je kind. Voor veel ouders staat het rapport nog steeds synoniem voor punten en cijfers. Maar is dat echt waar het om draait?
Wat zegt het rapport echt?
Bij ons thuis kijken we eigenlijk nauwelijks naar de punten. Wanneer er een toets is, weten we de resultaten al bij het ondertekenen. Het gesprek gaat dan ook niet over de cijfers, maar over wat er geleerd is. Wat heeft deze toets hem geleerd over doorzettingsvermogen, concentratie of iets anders? Dat is wat voor ons telt. Toch merk ik dat de focus bij velen nog blijft liggen op “een 8 op 10 is goed, maar een 9 is beter.” We willen ons kind aanmoedigen met “volgende keer toch nog wat beter,” terwijl we in feite op een ander niveau feedback willen geven. Zelfs bij een 10/10 geven wij feedback over de inzet en inspanning. Niet omdat perfectie het doel is, maar omdat leren een proces is, met alle ups en downs die daarbij horen.
Het echte belang van feedback
Voor ons zijn de punten op het rapport geen verrassing. We kijken vooral uit naar de feedback die de leerkracht geeft én naar wat onze zoon zelf vertelt. Hoe ervaart hij school? Hoe wordt hij gezien in de klas? Voor ons is het rapport een beetje een toets voor onszelf: voelt ons kind zich goed op school? Herkennen we ons kind in wat de leerkracht beschrijft, of krijgen we een ander beeld? Bijvoorbeeld, als een leerkracht schrijft: “Hij is een speelse leerling die zich goed voelt in zijn vel,” terwijl ik hem elke ochtend bij elkaar moet rapen omdat hij klaagt over hoofdpijn om naar school te gaan, weet ik dat er iets niet klopt. Dan stel ik me vragen. Voelt hij zich niet veilig genoeg om te zeggen dat hij zich niet lekker voelt? Of zoals we eerder hebben meegemaakt: hij verveelt zich in de klas. Omdat hij alles snel begrijpt, kan hij zich permitteren de clown uit te hangen, terwijl hij eigenlijk wil leren. De grappigste van de klas zijn is soms vermoeiend.
Wanneer het niet klopt
Soms zegt je gevoel dat er iets niet klopt. Twee jaar lang beschreven de rapporten onze zoon als een goed meewerkende leerling die zich prima voelde in de klas. Hij gaf zelf ook aan dat hij graag naar school ging. Toch zag je hem elke ochtend met tegenzin vertrekken. Hij kleurde steevast alle vijf sterren op zijn rapport. Maar elke ochtend klaagde hij over hoofdpijn, huilde hij op weg naar school, en ’s avonds viel hij pas na veel knuffelen en praten in slaap. Na talloze gesprekken ontdekten we dat hij eigenlijk alleen naar school ging voor zijn vrienden. De lessen waren te saai voor hem. Toch deed hij wat van hem verwacht werd, zonder echt te genieten van het leren. Uiteindelijk besloten we te kijken naar wat hij écht nodig had. Nu zit hij in het vijfde leerjaar in plaats van het vierde leerjaar en gaat hij weer met plezier naar school. Leren is weer leuk geworden voor hem.
Inzicht en gesprek
Het grondig lezen van de feedback op een rapport kan veel inzicht geven. Niet alleen over de prestaties, maar ook over hoe je kind zich voelt in de klas. Het kan aanknopingspunten bieden om te begrijpen waarom je kind mogelijk weerstand heeft tegen school. Als de feedback een andere indruk geeft dan wat jij thuis ervaart, kan dit een eerste stap zijn naar een gesprek met de school. Samen kunnen jullie dan zoeken naar wat je kind nodig heeft om zich veilig en gezien te voelen.
Waar draait het om?
Uiteindelijk gaat het erom of het rapport een beeld geeft van je kind zoals jij dat ook ervaart. Wat als dat niet het geval is? Dan is het tijd om stil te staan bij wat je kind nodig heeft om zich goed te voelen op school, om echt te leren en te groeien. Misschien is het niet de standaardroute, maar samen met je kind kun je een pad vinden dat bij jullie past.
Bij BinnensteBuitenBeentje helpen we ouders en kinderen om samen van de schooltijd weer een fijne ervaring te maken. We kijken verder dan cijfers en richten ons op het welzijn van het kind, zodat leren weer leuk wordt.
